“Niet handelen vanuit regels om de regels maar goed kijken naar wat ieder kind specifiek nodig heeft om zich veilig te voelen. Dat is wat je doet als gezinshuisouder”, vertelt Rina (65). Ze heeft in de afgelopen 10 jaar aan 7 kinderen een tijdelijk thuis  geboden. Samen met Multi (21) die vier jaar bij haar en haar man Maarten in het gezinshuis woonde, vertelt Rina – inmiddels met pensioen – wat het heeft betekend om samen te leven in een gezinshuis.

Echt iemand worden

Enthousiast komt hij binnen en schuift aan bij het gesprek aan tafel. Multi, een fanatieke sporter, verliet twee jaar geleden het gezinshuis van Rina en woont sindsdien (begeleid) zelfstandig en volgt – terwijl hij zeven jaar onderwijs heeft gemist – de koksopleiding.

Trots vertelt hij onlangs te zijn aangenomen in Hotel Krasnapolsky waar hij de komende tijd het koksvak mag gaan leren. “Ik wil nu eerst een goede kok worden en in de toekomst wil ik misschien ook nog wel met kinderen gaan werken”, vertelt Multi, die bruist van energie en toekomstplannen.

Op de vraag hoe hij terugkijkt op de jaren dat hij bij Rina woonde vertelt hij: “Ik heb hier geleerd hoe ik mezelf kan begeleiden om echt iemand te worden.”
Stralend van trots bevestigt Rina hoe ze Multi in de jaren dat hij bij haar woonde heeft zien groeien. “Hij beschikt over innerlijke krachten en hij gebruikt die ook om precies dat te doen wat hij graag wil bereiken, heel erg knap van hem.”

Kijk goed naar het kind

Toen Multi als 15-jarige jongen bij haar kwam wonen moest hij eerst tot rust komen. Alles was zo nieuw en overweldigend voor hem. Alle kinderen die bij haar kwamen wonen brachten hun eigen gewoonten mee, vertelt Rina.

“Het is de kunst om aan te sluiten bij wat goed is voor het kind. We zijn hier niet van ‘de regels om regels’. Ieder kind heeft allereerst veiligheid nodig om zich vertrouwd en thuis te kunnen voelen bij ons. Daarom is het belangrijk om kinderen ruimte te geven voor wat zij nodig hebben. Multi ging bijvoorbeeld elke middag even slapen en was veel op zijn kamer. Dat had hij nodig om alles te kunnen verwerken. Je zag ook na verloop van tijd dat hij innerlijke rust vond, toen kon hij gaan groeien en toen ging alles opeens heel snel. Ieder kind heeft een eigen ritme, sluit daarbij aan zodat het groeien kan en overvraag een kind ook niet. Kinderen hebben soms zoveel meegemaakt, dat ze daardoor nog lange tijd in de war zijn en helemaal geen ruimte in hun hoofd hebben om zich direct te voegen naar hun nieuwe situatie.”

Verrijkend

Samenleven met Multi was ook voor Rina en haar man verrijkend. Multi groeide als kind op in de binnenlanden van Suriname en leefde dicht bij de natuur. “Het was altijd een avontuur om met Multi naar de markt te gaan, we kwamen dan thuis met dingen die ik nog niet kende en hij kookte daar de lekkerste gerechten mee”. Eindeloze gesprekken hadden ze aan tafel, over de geschiedenis van Multi, zijn manier van kijken naar het leven en omgaan met wat er op zijn pad komt.

Kinderen in een gezinshuis brengen allemaal hun eigen geschiedenis mee en als gezinshuisouder kijk je goed wat ieder kind, vanuit wat het gewend is, nodig heeft. “De een is gewend te ontbijten met sardientjes, de ander eet graag drie keer per dag rijst. Wie ben ik om ze dat af te nemen.”

Levenslessen

Op de vraag wat hij in het gezinshuis geleerd heeft en meeneemt in zijn eigen leven is Multi duidelijk. “We hebben veel gepraat over relaties, over toekomst, over kinderen krijgen. Zoals ik het van Rina heb geleerd, zo wil ik later ook mijn kinderen opvoeden en van Maarten heb ik geleerd hoe je een vader kunt zijn.”

Terwijl hij dit zegt, schuift ook Maarten zichtbaar ontroerd aan bij het gesprek. “Oh ja, en wat ik ook nog van Maarten hebt geleerd”, vertelt Multi “is eerst nadenken en dan pas iets doen. En dat doe ik nu altijd… dan denk ik even aan wat Maarten altijd zei, en het werkt echt goed hoor.”

Zo thuis mogelijk

Hoewel alle kinderen die bij Rina hebben gewoond hun eigen familie hebben, wilde Rina met haar gezinshuis een ‘zo thuis mogelijke’ plek voor alle kinderen te zijn. “Ze hebben allemaal hun eigen ouders en het is voor alle kinderen belangrijk te weten dat ik niet op die plek wil komen. Of kinderen nog contact hielden nadat ze bij Rina hadden gewoond, liet zij over aan het kind zelf.

“Kinderen woonden hier tijdelijk en het mooiste was, wanneer ze weer terug naar hun eigen ouders konden. Sommige kinderen zie of spreek ik nog wel, anderen niet. Alles is goed als het goed is voor het kind. Multi spreken we vaak, hij hoort bij de familie maar hij heeft ook zijn eigen leven.”