Als je als ouder met je handen in het haar zit, het niet meer weet en een volstrekt onbekende vraagt om mee te kijken en mee te denken. Daar is lef voor nodig. Al helemaal als je als ouder niet lekker in je vel zit. Bijvoorbeeld omdat je net een zware verhuizing achter je kiezen hebt waarbij alles mis gegaan is wat er maar mis kon gaan.

Vreemde over de vloer

En hoe zal dat wel niet zijn voor het kind of kinderen? Komt er ineens zo’n vreemde bij je thuis die zich met jou en je ouders gaat zitten bemoeien en allemaal lastige gesprekken wil voeren en in je gevoelsleven gaat zitten porren. Blegh! Maar soms zijn er ook momenten dat ik niet anders kan, dan doen wat er gedaan moet worden.

Het is januari en het is koud buiten. De moeder van de kinderen, laten we haar Marjan noemen,  verwelkomde mij in haar nieuwe huis. Ze is trots op het nieuwe begin dat zij kan maken. Ze is blij met de tuin die ze heeft, de extra kamers, ze woont dichter bij school. Op de bank lag de deken waar zij de nacht onder had doorgebracht. Dat raakt me.

Kaal beton

Een groot matras met alleen een dekbed, waar de kinderen hebben geslapen, ligt in het midden van de woonkamer op de koude tegelvloer. De vloer boven was nog niet gelegd, er was verkeerd gemeten en het zou nog wel even duren voordat er iets van vloerbedekking zou komen op het kale beton. Er hangen wat oude lakens voor de ramen om de inkijk en kou enigszins tegen te gaan.

Met enige gêne schuift Marjan het matras op zijn kant de gang in. De bedden waren stuk gegaan tijdens de verhuizing, de kasten heeft zij niet mee kunnen nemen. Alle kleding zat nog in vuilniszakken. Marjan wist niet meer precies in welke zakken nu de schone kleding zat en in welke zakken de vieze. Een was draaien had zij in twee weken al niet meer gedaan omdat het haar niet lukte om de wasmachine in haar in haar eentje naar boven te dragen. Heeft ze geen steunend netwerk dan? Dat raakt me.

Bevoorrecht

Hoe zou het voor Marjan en haar kinderen geweest zijn om twee weken op de vloer van de woonkamer te moeten slapen? Geen bed, geen kastruimte, geen eigen plek om je even terug te trekken. Tegelijk met de kinderen naar bed omdat ze anders weer wakker worden. Hoe zou het voor de kinderen geweest zijn om in de avond niet lekker in je eigen bedje te kunnen liggen? Als ik naar mijn eigen dochters kijk, als ze lekker warm in een eigen bedje en eigen kamer liggen te slapen, dan weet ik dat dit niet voor iedereen zo is. Nog niet. Bevoorrecht is het woord dat in mij opkomt. Dat raakt me.

My little pony

Mensen uit de buurt reageerden:

“Ik heb jullie nog nooit gezien, ik heb jullie nog nooit gesproken, ik weet niet hoe jullie heten. Maar ik heb wel een complete kinderkamer voor je! Ben je daarmee geholpen?”.

“Deze hoogslapers zijn roze en beplakt met stickers van My Little Pony en glitters. Maar zou het wat kunnen zijn voor jullie? Het matras, kussen en beddengoed krijg je er allemaal bij! Wil je ook nog de vloerkleedjes hebben?”.

“Wij hebben nog wel wat speelgoed over! En we hebben er ook nog een cadeautje voor Marjan bij gedaan. Zal ze vast goed kunnen gebruiken, zo’n hart onder de riem.”

‘Is het echt waar?’

De kinderen komen thuis uit school. Marjan zegt geëmotioneerd dat ze maar even boven moeten gaan kijken. “Het is een nieuw bed! Een nieuw bed! Het is een nieuw bed! Is het echt waar??? Ik heb een bureautje onder mijn bed! Met een lamp erop! Is het echt waar? Is dat echt mijn nieuwe bed?”. Dat raakt me.