“Je zult het wel jammer vinden dat het morgen zaterdag is?”
“Waarom Sander?”
“Nou, dan zie je mij niet!”
“Ik vind het niet erg als ik jou een paar dagen niet zie.”
“Vindt je me niet leuk dan?”
“Jawel, maar na een paar dagen met jou is het ook wel rustig even zonder jou.”
“Word je dan moe van mij?”
“Soms wel ja, want je praat altijd en ik moet steeds op je letten.”
“Oké dan ga ik wel naar buiten trommelen en een liedje voor je zingen.”
“Ook daar moet ik nog op je le…..”, maar hij was al weg.
Iedereen kent het wel, je kan soms niet met ze, maar zeker niet zonder ze. Elke dag rijd ik vol enthousiasme naar mijn werk en bijna elke avond ga ik weer voldaan naar huis. Beide momenten zijn belangrijk voor me. ’s Morgens gaat je focus al langzaam naar de groep en individuele cliënt. ’s Avonds dwalen je gedachten langzaam van het werk naar privé.
Het vinden van de juiste betrokkenheid, daar heb ik soms wel eens moeite mee. Ik ga zo gemakkelijk in mijn vrije tijd door met gedachten over het werk. Zeker als er de nodige problemen zijn die veel invloed hebben op de cliënt of groep.
Gemakkelijke keuze of dilemma
Waar heb je het meeste last van: er niet aan denken en je schuldig voelen dat je iets zo makkelijk los kan laten? Of er mee aan de slag gaan en blij zijn als je er wat aan gedaan hebt? Voor de één is dat een makkelijke keuze, voor de ander een eeuwigdurend dilemma. Zelf ben ik niet het type dat iets zomaar los kan laten. Ik blijf ermee rondlopen en krijg pas de rust als ik een oplossing heb. Dit is niet alleen zo in mijn werk met de cliënten, maar eigenlijk in alles waar ik mee bezig ben.
In mijn oude woonplaats zat in de zomer altijd een man bij zijn voordeur op een tuinstoel. Blote bast en al redelijk vroeg aan het bier. Iedereen kende hem en had er wel een mening over die over het algemeen niet erg positief was. Elke keer als ik die man zag was ik eigenlijk jaloers. De rust, het gemak waarmee hij daar zat vond ik juist prachtig. ‘Had ik maar een beetje van zijn genen’, dacht ik dan.
Eeuwige strijd
Maar ik heb die genen niet. Heb duidelijk een andere karakter. Het is pas klaar als het klaar is. Nog eens bekijken, punten op papier zetten, ben ik niks vergeten?
Zelfs op mijn eenzame ritjes op de racefiets laat ik het soms niet los. Het zal dus altijd wel een strijd blijven om de juiste balans te vinden. De hoop dat het met de jaren komt, heb ik echt niet meer, dan had dat bij mij al lang zo moeten zijn. En dit alles terwijl ik in mijn eerste stage er zo`n goede leerschool in heb gehad.
Ik liep stage bij de AMA’S in AZC Luttelgeest. Als activiteitenbegeleider was ik met van alles bezig en regelde voor iedereen wel wat. Van een training bij een voetbalvereniging tot basketballessen bij Ceres Emmeloord. Meestal ging dit buiten mijn stage uren om. Na een paar maanden vroeg mijn begeleidster hoe het met me ging. Vol enthousiasme vertelde ik waar ik mee bezig was. Ze keek me lachend aan en zei: ‘Prachtig nog twee jaar zo doorgaan en je bent opgebrand’.
Hier heb ik echt even over moeten nadenken. Ik besefte goed wat ze bedoelde. Laat los als het moet en geef alles wanneer het kan. Een advies op het juiste moment en op de juiste plek. Hier leerde je juist dat een te grote betrokkenheid je langzaam opvreet. Hier heb ik mijn best gedaan de juiste betrokkenheid te creëren. Ik denk dat ik daar niet helemaal in geslaagd ben. Echt loslaten zal altijd moeilijk voor me blijven.
