Tussen de 40 en de 50 pleegkinderen – ze zijn de tel een beetje kwijtgeraakt – vonden bij Peter en Roelie van der Luijt uit Dronten, in de afgelopen decennia een warm nest.
De kortste plaatsing duurde slechts één dag, sommigen bleven maanden, anderen jaren totdat ze op eigen benen konden staan. Nu hun laatste pleegzoon (23) die van kleins af aan bij hen is opgegroeid, onlangs op zichzelf is gaan wonen, vinden Peter en Roelie het tijd om ook als pleegouders met pensioen te gaan.

Hart voor kinderen

Ze waren begin twintig en werkten allebei als professionals in de hulpverlening toen ze elkaar als collega’s leerden kennen. Roelie, opgeleid tot psychiatrisch verpleegkundige, werkte als hoofdleidster en Peter als groepsleider, in een internaat voor kinderen met een visuele beperking. Kinderen die niet of nauwelijks contact met hun eigen familie hadden, namen ze voor de gezelligheid en wat extra aandacht wel eens een weekendje mee naar huis. ‘Dat kon toen nog wat makkelijker dan nu’, vertelt Peter.
Na hun trouwen hadden ze de wens om samen kinderen te krijgen, liefst een groot gezin. Toen dit op de natuurlijke weg niet voor hen bleek weggelegd, adopteerden Roelie en Peter twee kinderen uit India. Een zoon en een dochter, die inmiddels 45 en 43 jaar oud zijn.

Op hun pad gekomen

Hoe het precies is gekomen en waar ze precies zijn begonnen als pleegouders is niet eenvoudig te achterhalen. Via hun werk kwamen vele kinderen om wie zij zich beroepshalve bekommerden op hun pad. Als het met een kind niet goed ging of er was een onveilige thuissituatie, dan zorgde Peter, met de contacten die hij had, dat een kind in veiligheid werd gebracht. Niet zelden werd dat tijdelijke opvang in hun eigen gezin. Van lieverlee werden Roelie en Peter officieel pleegouders. Nu alweer jarenlang in samenwerking met Triade Vitree.

Gedrag

Al pratend komen de verhalen over kinderen met allerlei ingewikkeld en zorgwekkend gedrag. ‘Inmiddels weten we dat heel veel gedrag voortkomt uit trauma en hechtingsproblematiek, daar hadden we in die tijd nog geen weet van’ vertelt Roelie. Uit de verhalen die zij vertellen en de voorbeelden die zij geven, kunnen we niet anders dan concluderen, dat het hun innerlijke wijsheid en het diepe respect voor ieder kind moet zijn geweest, waardoor zij het moeilijkste gedrag konden zien als uiting van dieperliggende pijn bij ieder kind dat aan hun zorg werd toevertrouwd. ‘Als het niet gaat met een kind vragen wij ons eerst samen af wat wij zelf anders kunnen doen, zodat het kind zich beter gaat voelen en gedragen. Die kinderen zijn er al en ze komen bij ons in dat vreemde huis. Wie zijn wij om te bepalen hoe zij moeten zijn?’

Waardevol

Met verdriet in zijn stem vertelt Peter hoe bijna ieder kind bij hen aan kwam met de persoonlijke spulletjes in een vuilniszak. ‘Alsof je al niet veel waard bent, als niemand even de moeite heeft genomen om een tas voor je in te pakken. Wij zorgden altijd dat de kinderen er leuk en netjes uit zagen. Ieder kind is waardevol en als je er verzorgd uitziet gaan mensen ook anders met je om. Misschien wel het allerbelangrijkste is om echt aandacht voor een kind te hebben. ‘Dat je tijd voor ze neemt en echt interesse in ze hebt. In ieder kind zit iets moois maar je moet het wel willen zien’, vertelt Peter.

Eigen familie van de kinderen

‘Onze grondhouding was altijd om de eigen ouders van kinderen in ere te houden. Stond er een vader te boek als gevaarlijk en agressief? Wij konden er vaak mee lezen en schrijven. En als een moeder op bezoek kwam en ze rookte in dat uurtje 12 sigaretten, dan waren we toch blij dat ze in ieder geval was geweest. We laten iedereen in hun waarde, geen enkele ouder is minder dan wij’, vertellen Roelie en Peter terwijl de voorbeelden die zij noemen hun verhalen kleur geven.

Contact houden

Met een aantal kinderen is door de jaren heen contact gebleven. Sommigen zijn bij de familie gaan horen. Anderen waren ‘op doorreis’ en vonden bij Peter en Roelie tijdelijk en warm nest, waarna zij hun levensweg weer vervolgden. Nog niet zo lang geleden stopte er ’s avonds om 23 uur een dure auto voor de deur. De bel ging en daar stond een man die als jonge jongen bij hen had gewoond. ‘Met hem hebben we heel wat te stellen gehad, hij heeft zelfs in de gevangenis gezeten. Toen stond hij jaren later opeens voor de deur en zei: ‘Ik kom jullie even laten zien dat het goed met me gaat’.

Dankbaar

Op de vraag hoe Peter en Roelie terugkijken op al die jaren, waarin zij voor zoveel kinderen een tijdelijk thuis hebben mogen zijn, vertellen zij dankbaar en ontroerd: ‘De lieve heer heeft vast gedacht dat wij dit moesten doen en daarom hebben we het gedaan. Het is een rijk gevoel dat we het hebben mogen doen, het is het mooiste dat er is’

Tot slot

In 2022 ontvingen Peter en Roelie van der Luijt een koninklijke onderscheiding voor hun jarenlange inzet als pleegouders en als actieve ambassadeurs voor het pleegouderschap. Namens team pleegzorg van Triade Vitree danken we Roelie en Peter voor hun jarenlange inzet als pleegouders en als ambassadeurs voor het pleegouderschap en we wensen hen alle goeds toe.