Voorbij de boosheid van ouders in scheiding

Wanneer ouders voor me gaan zitten dan zijn ze boos. De spanning is om te snijden. Zij zegt dingen als ‘toen we samen waren deed je thuis ook helemaal niets voor de kinderen!’ en ‘heb je nu ineens wel interesse?’. Hij kijkt boos maar blijft haar negeren, waarop moeder nog bozer wordt.

Ex-partners

Ouders lijken nu samen helemaal geen ouders. Zij lijken apart van elkaar een vader, en een moeder. Of zelfs dat niet, maar een man en een vrouw, ex-partners, met elk hun eigen verhaal. Hun eigen verdriet, hun eigen kwetsuren, hun eigen boosheid. Want verliezen hebben ze geleden.

Boos

Je kunt alleen de boze mensen zien, die er samen steeds maar niet uit lijken te komen. Die het niet over de kinderen kunnen hebben, maar het vooral over elkaars tekortkomingen. Die het moeilijk vinden samen te werken en wellicht ook boos worden op de begeleider.

Wij kiezen ervoor om deze twee mensen volledig te zien. Niet alleen die boosheid. Mensen die houden van hun kind. Die zich machteloos voelen. Verdrietig. Die zoveel hebben meegemaakt.

Kamil de Kameleon

Ik spreek met hen over Kamil de Kameleon. Die woont in de blauwe wereld van mama, en de groene wereld van papa. En hoe moeilijk dat soms is voor Kamil. En dan zie je niet die twee boze mensen meer. Nee je ziet een vader en een moeder, die graag beterschap willen voor hun kind. Die naar elkaar lachen omdat hun kind afgelopen week iets grappigs heeft gezegd.

Lichtpuntjes

En dan zegt zij dingen als ‘ja, je weet hoe hij is hé’, en dan zegt hij ‘ja, net zijn vader’. En ze lachen. En dan zie je het, die kleine uitzonderingen waarnaar we zoeken. Die lichtpuntjes die we vieren, en waarvan we er meer proberen te creëren. Omdat ouders soms even vergeten dat ze ooit van elkaar hebben gehouden. En hoe de wereld eruit ziet zonder de constante strijd. Dat is waar we aan werken. Voorzichtig één stapje vooruit, en dan weer twee terug.