Alle sterren glinsteren

Een liefdevol kerstverhaal voor gezinshuizen
Auteur: Lyona Rose | Illustrator: Jorien Kruijswijk Jansen

De van Bommelenstraat is een straat zoals er vele zijn. Er staan rijen huizen naast elkaar en er wonen allerlei verschillende mensen en gezinnen. Sommigen hebben een hondje, anderen wonen alleen of hebben één of meer kinderen. Suzanne woont ook in de van Bommelenstraat, bij Peter en Roos. Ze woont er samen met nog vier kinderen die allemaal hun eigen familie hebben en net als Suzanne op een dag hier zijn komen wonen. Suzanne trekt haar pyjama aan en doet er een mooie warme hoodie overheen die ze vorig jaar, op haar 16e verjaardag van haar oma had gekregen. Het is een donkerblauwe. Blauw is ook mijn lievelingskleur, denkt ze tevreden terwijl ze de trap afloopt naar beneden.

‘Hèhè, ben je daar eindelijk!’, roept Stefan opgewonden. ‘Ik wil echt weten wie er deze ronde uitgaat.’ Peter komt de woonkamer in gelopen met een grote schaal popcorn. ‘Kijk eens, ik heb wat lekkers! Maar…’, en hij kijkt de kinderen om de beurt aan. ‘We delen met elkaar, er is genoeg voor iedereen.’ Hij zet de schaal op de grote houten salontafel, en nestelt zich languit op de hoekbank. Teun probeert op de bank te klauteren. ‘Hoi ventje, kom je er ook gezellig bij?’ Peter tilt Teun op en legt een kussen in de hoek van de bank waar Teun kan zitten. Roos komt ook de woonkamer in gelopen en blikt naar de klok. ‘Ze kan ieder moment thuiskomen. Ik wil wel even wachten op Nadia. Ze heeft een lange stagedag gehad.’ Roos glimlacht naar de kinderen. ‘Maar ik kan niet wachten!’, roept Maartje ongeduldig. ‘Nee, ik ook niet’, roept Stefan. ‘Ja, maar we zijn nog niet compleet’, protesteert Suzanne.

Dan gaat de voordeur open en loopt Nadia gehaast naar binnen. Ze hangt vlug haar jas aan de kapstok en sjeest de woonkamer in. ‘Kom snel, Nady!’ Maartje heeft Nadia gemist. Nadia ploft op de bank naast Maartje. Teun kruipt gelijk naar Nadia toe en pakt haar hand. ‘Teuntje, kom je even gedag zeggen?’ Nadia is gek op de kleine Teun. Hoewel hij nog een peuter is, geniet ze ervan om hem dingen te leren.

Iedereen kijkt aandachtig naar de televisie. Wie zou er deze aflevering uitgaan, denkt Nadia. Ze pakt een handje popcorn en kijkt om zich heen. Alle kinderen kijken met gespannen gezichten naar de televisie. Eigenlijk is ze een beetje te oud voor het programma, denkt ze, maar om gezellig met z’n allen op de bank televisie te kijken, vindt Nadia heel fijn. Nu ze stage loopt bij de bakkerszaak in het dorp, is ze minder vaak thuis. Soms vindt ze dat wel lastig, ze is graag thuis. Maar aan de andere kant leert ze nu een echt beroep. En dat maakt haar ook wel heel trots. Haar droom is om later haar eigen taarten en cupcakes te maken en die te verkopen in het dorp. Maar dat ziet ze later wel, denkt ze. Nu eerst genieten van het fijne moment.

Nadat het programma is afgelopen, sluiten ze de avond af met de doorgeefvlinder. Met z’n allen zitten ze in een kring rondom de salontafel. ‘Wil jij beginnen, Maartje?’ Roos glimlacht naar het jongste meisje en knikt haar bemoedigend toe. Dat wil Maartje wel. Ze draait zich een halve slag om en kijkt Nadia aan die naast haar zit. Ze hoeft er niet lang over na te denken welk compliment ze haar wil geven. ‘Wat ik mooi vind aan Nadia, is dat ze altijd voor anderen klaarstaat en dat ze mij helpt.’ Nadia begint te stralen. ‘Dank je wel, Maartje.’ Nadia draait zich half om en laat haar blik rusten op Stefan. ‘Ik vind het knap dat jij zoveel mooie dingen kan bouwen. Zoals het vogelhuisje in onze boom en de knutseltafel van Maartje.’ De ogen van Stefan beginnen te twinkelen. Wat is dat fijn om te horen, hij wist niet dat Nadia dat zo knap vond. Nu krijgt hij er nog meer zin in om mooie dingen te maken. ‘Bedankt’, zegt Stefan een tikkeltje verlegen, waarna hij zich omdraait en naar Suzanne kijkt. Hij denkt aan afgelopen week. Suzanne had maar liefst twee doelpunten gescoord met een zaalvoetbalwedstrijd. ‘Je kan heel goed voetballen en doelpunten scoren en dat is heel stoer!’ Suzanne geeft hem een klein zetje en glimlacht. ‘Thanks Steef.’ Suzanne draait zich om en ziet dan dat ze Roos een compliment mag geven. ‘Uhm, ik vind het fijn dat je voor ons klaarstaat. En dat je altijd zo vrolijk bent. Soms vind ik dat ook een beetje gênant hoor, als je dan zo uitbundig gaat dansen op een feestje…’ Roos schiet in de lach en kietelt Suzanne in haar zij. ‘Pas op jij hè.’ Suzanne is gek op Roos. Ook al is ze niet haar echte moeder, toch voelt ze wel als een moeder. ‘Nou bedankt lieverd. Nu ben jij aan de beurt hè?’, en Roos richt zich tot Peter. ‘Ik ben benieuwd’, zegt Peter plagerig terwijl hij Teun over zijn bolletje aait. ‘Wat ik mooi vind aan jou, is dat je altijd kijkt naar het mooie in ieder kind. Dat jij daar speciale aandacht voor hebt.’ Er verschijnt een brede lach op het gezicht van Peter. ‘Bedankt, dat is lief van je.’ ‘Nou, ik meen het ook, ik ben trots op je.’ Peter geeft Roos een zoen. ‘Bedankt schat.’ ‘Niet te klef doen hoor’, zegt Stefan vlug terwijl hij een vies gezicht trekt. ‘Liefde is niks om je voor te schamen’, Peter geeft Roos snel nog een handkusje waarna de kinderen moeten lachen. ‘Nou Teuntje, nu ben jij aan de beurt.’ En Peter wendt zich tot Teun. Hij gaat op de bank staan en geeft Peter een high five. ‘Ik vind het leuk dat jij altijd zoveel lieve knuffels en kusjes geeft.’ Teun klapt in zijn handen en begint te lachen. ‘Knuffelen!’, roept Teun. Nu moet iedereen lachen. ‘En Maartje mag ook nog een compliment ontvangen natuurlijk’, zegt Roos. ‘Mag ik een compliment geven?’, vraagt Suzanne ineens. Roos knikt, alle ogen zijn gericht op Suzanne en Maartje. ‘Ik vind het leuk dat jij altijd zo vrolijk blijft. Ook wanneer iedereen moppert maak jij de sfeer altijd weer fijn.’ Maartjes ogen glunderen. Ze vindt het inderdaad fijn als het gezellig is thuis en ze maakt graag mensen blij. Maar van dit complimentje wordt ze zèlf opeens heel blij. ‘Bedankt Suus’, zegt Maartje.

‘Dat was gezellig lieve kinders,’ zegt Roos terwijl ze de popcornschaal naar de keuken brengt, ‘en nu hup naar boven, tandenpoetsen en naar bed. De oudsten mogen nog even opblijven. Maar we maken het niet te laat. Morgen gaan we met z’n allen de kerstboom optuigen en overal in huis mooie lichtjes ophangen.’ De kinderen knikken en lopen naar boven. Suzanne blijft staan en denkt plotseling aan de volgende voetbalwedstrijd. ‘Ik hoop dat ik de volgende keer ook win’, fluistert Suzanne naar Peter. ‘Het gaat vooral om het genieten en winnen is leuk meegenomen’, antwoordt Peter. ‘Maar als ik win dan ben ik goed genoeg’, de stem van Suzanne klinkt ineens een beetje onzeker. Roos komt naast Suzanne staan en legt een hand op haar schouder. ‘Je bent altijd goed genoeg. Ook als je niet wint.’ ‘Maar ik ben al anders, dus als ik win dan ben ik beter.’ Peter glimlacht. ‘Kom eens mee’, en Peter loopt naar het raam. Buiten twinkelen de sterren aan de hemel. Suzanne gaat naast hem staan. ‘Wat wil je laten zien?’ vraagt ze. Peter wijst naar buiten. ‘Zie je al die sterren? Die lijken best allemaal op elkaar toch, vind je niet?’ Suzanne knikt en haalt haar schouders op. ‘Ik begrijp het niet.’ ‘Nou, als je goed kijkt, zie je soms dat andere sterren iets meer stralen, weet je waarom dat is?’ ‘Omdat ze anders zijn?’ probeert Suzanne. Peters ogen beginnen te glinsteren. ‘Als je anders bent kun je even hard stralen en soms nog wel meer. Anders zijn is helemaal niet erg, je hoort er evengoed bij. Je straalt als je gewoon jezelf bent. Dan heb je eigenlijk al gewonnen. Als je gewoon jezelf bent en daar blij mee bent.’ Suzanne is een paar seconden stil en tuurt naar de prachtige sterrenhemel. ‘Ik weet niet of ik dat nu al ben. Maar ik ben wel blij dat ik bij jullie mezelf kan zijn. Ik hou van jullie’, zegt ze dan zacht. Roos gaat aan de andere kant naast Suzanne staan. ‘Wij houden ook van jou, meis.’