Soms komt er iets op je pad, waarvan je niet kon vermoeden hoe dit het leven van je hele gezin zou gaan veranderen. Het gebeurde bij Willeke en Herman van Breda, die door een contact op het schoolplein het pleegouderschap zijn ingerold. In hun grote gezin, met drie inmiddels volwassen kinderen van 18, 20 en 22 jaar, en twee pleegkinderen van 6 en 7 jaar is er altijd wat te beleven.

Twee kleintjes op je pad

Toen Willeke op het schoolplein van een pleegmoeder hoorde, dat ze opvang zocht voor twee pleegkindjes, die geen toestemming kregen om mee te gaan op een al geboekte reis van het gezin, twijfelden Herman en Willeke geen moment en boden direct hun hulp aan.
Mede omdat Willeke destijds al werkzaam was als gastouder en het gezin zodoende voldeed aan de voorwaarden daarvoor, kon er snel, zorgvuldig en op maat worden gescreend.
En zo zorgden Willeke en Herman niet veel later, samen met hun drie kinderen, vijf weken lang voor een baby en een peuter, terwijl het pleeggezin op reis was. Een bijzondere ervaring waarmee de liefde voor het pleegouderschap geboren was.

Kindje op komst

Met de pleegmoeder van school, die later langdurig voor twee andere kinderen uit één gezin zorgde, bleef, ook omdat de kinderen bij elkaar in de klas zaten, contact. Op een dag vertelde zij Willeke, dat er een baby op komst was bij de moeder van haar twee pleegkinderen. Ook dit kindje zou helaas niet bij de eigen moeder kunnen opgroeien. Willeke voelde opnieuw gelijk dat ze iets zou willen betekenen.
Hoe fijn zou het zijn als dit kindje, in hetzelfde dorp zou kunnen opgroeien, dichtbij de oudere kinderen, en de kinderen zodoende gezamenlijke jeugdherinneringen zouden kunnen bouwen. Toen Willeke dit thuis besprak met Herman en met hun drie kinderen, waren ze het er allemaal over eens: Dit kindje zou meer dan welkom zijn in hun gezin. Aanmelding voor een pleegoudertraining en -screening volgde snel en dit traject werd succesvol afgesloten.

Brok in je keel

Via een zogenaamde ‘netwerkplaatsing’ zou het kindje na de geboorte in het gezin van Herman en Willeke worden geplaatst. De toestemming daarvoor kwam op de dag na de geboorte van het lieve piepkleine jongetje. ‘Met een brok in onze keel en een baksteen in onze buik gingen wij die dag naar het ziekenhuis om de ouders en het kindje te ontmoeten’, vertellen de pleegouders.

‘We realiseerden ons zo hoe enorm verdrietig het voor de moeder moest zijn om haar pasgeboren kindje te moeten toevertrouwen aan ons, wildvreemde mensen’. Nog in diezelfde week kwam het kind vanuit het ziekenhuis bij hen wonen. Vanaf het allereerste begin hebben Willeke en Herman hun huis en hart ook opengesteld voor de moeder, zodat zij en haar kindje een band konden opbouwen. Daar is de basis gelegd voor het goede contact dat er tot op de dag van vandaag met elkaar is, met wederzijds respect als uitgangspunt. Toen de moeder een jaar later opnieuw een kindje verwachtte, twijfelden Herman en Willeke geen moment om ook dat toekomstige kindje een fijn thuis te willen geven.

Investeren in de familieband

En zo wonen de kinderen dichtbij elkaar en is er een vanzelfsprekende familieband. Met het pleeggezin van de twee jongste kinderen is een soort ‘natuurlijke samenwerking’ ontstaan. De families zien elkaar zeker eens per week en over en weer vangen de pleeggezinnen waar nodig de kinderen op voor elkaar. Ook de verjaardagen van de kinderen worden gezamenlijk gevierd. ‘Zo investeren we nu met z’n allen, in de familieband voor de rest van hun leven’, aldus Willeke.

Door het vuur

Herman en Willeke genieten van hun grote gezin. De oudste zoon is inmiddels het huis uit en de twee pleegkinderen zijn inmiddels 6 en 7 jaar. ‘Als we op vakantie gaan, hebben we twee auto’s volgeladen met het hele gezin, de hond en alle spullen’, vertellen de pleegouders. ‘Voor alle kinderen gaan we door het vuur, ongeacht wat een ander ervan denkt of vindt. Wij kennen de kinderen stuk voor stuk en ze hebben alle vijf hun eigen verhaal. Dat geldt ook voor onze drie oudste kinderen die zijn geadopteerd. We blijven als opvoeders dicht bij ons gevoel we hebben geleerd met een kalm brein te reageren op allerlei opvoedkwesties’, vertellen Herman en Willeke.

Way of life

Op de vraag waar geschikte pleegouders volgens hen aan zou moeten voldoen vertellen Herman en Willeke: ‘Pleegzorg is a way of life. Geen dag is hetzelfde en alles loopt altijd anders dan je vooraf zou kunnen denken’. Wie dat avontuur graag aan gaat, kan volgens Herman en Willeke een goede pleegouder zijn. En niet te vergeten: ‘Je krijgt begeleiding van Triade Vitree en dat is fijn. Iemand die meedenkt en er met raad en daad altijd voor je is’.