Harold (52) en Jennifer (33) zijn sinds 2022 gezinshuisouders. Naast Jennifers dochter Liv (10) die om de week bij hen woont, zorgen zij op dit moment tijdelijk voor drie kinderen van 1, 3 en 5 jaar. Harolds dochters zijn al uit huis en zelfstandig, zij vliegen af en toe even aan in het ouderlijk huis. Een verhaal over een droomwens, een carrièreswitch en daadwerkelijk van betekenis willen zijn.

Wensenlijstjes

Na jaren gewerkt te hebben in de commerciële wereld maakte Harold jaren geleden de switch naar de sociale sector. Dat begon als jongerenwerker bij de gemeente en daarna als jobcoach waar hij kandidaten met een Wajong uitkering hielp bij het vinden en behouden van een baan. Toch was het niet helemaal wat hij zocht. Jennifer die er als verpleegkundige van droomde om op de poli in een ziekenhuis te kunnen werken, had een baan in een verzorgingshuis. Hoewel beiden betekenisvol werk deden, misten ze toch iets. Op een dag pakten Harold en Jennifer een schrijfblok, gingen met de ruggen tegen elkaar aan zitten en maakten, ieder voor zich, een lijstje met wensen over hoe ze hun leven het liefst zouden willen invullen. Ze mochten opschrijven wat ze wilden, niks was gek of onmogelijk, zo spraken zij samen af. De verrassing was dan ook groot, toen bij beiden bovenaan stond: Iets samendoen en zorgen voor jongeren.

Misschien een gezinshuis?

‘Aanvankelijk legden we het lijstje aan de kant en gingen we weer door met onze vertrouwde sleur’, vertelt Jennifer. Tot ze op een dag in gesprek raakten met de broer van Harold, die als verzekeringsagent wekelijks over de vloer komt bij gezinshuizen in heel het land. ‘Eerst moesten we er niet aan denken, kinderen opvangen in ons eigen huis, nooit meer vrij zijn en wat halen we ons dan allemaal op de hals’, dachten zij. Tot ze op een goed moment eens op bezoek gingen bij twee gezinshuizen. ‘Op weg naar huis waren we er zo vol van. Toen wisten we het, dit was wat we wilden doen’, vertellen Harold en Jennifer.

Na zich grondig te hebben verdiept in de voorwaarden en mogelijkheden, hebben ze zich aangemeld voor een assessment en zijn zij stap voor stap aan de slag gegaan om samen een gezinshuis te gaan starten. Voor Harold betekende dit ook dat hij zich vliegensvlug moest gaan omscholen. Hij rondde onlangs de twee-jarige Associate Degree opleiding Social Work bij Hogeschool Windesheim af.

Een parttimebaan

Net toen ze in de startblokken stonden om te gaan starten als gezinshuis kwam voor Jennifer onverwacht de kans voorbij om op de poli in het ziekenhuis te gaan werken. Die lang gekoesterde droomwens wilde ze niet aan zich voorbij laten gaan. Ze solliciteerde en werd aangenomen. Naast het parttime gezinshuisouderschap werkt Jennifer drie ochtenden per week, met heel veel plezier op de poli in het ziekenhuis, terwijl Harold overdag fulltime thuis is.

Zo lang het nodig is

Op een middag in juni 2022 ging opeens de telefoon. ‘Of we nog diezelfde avond drie kinderen (van 1, 2 en 4) uit één gezin zouden kunnen opvangen. Geen seconde twijfelden Harold en Jennifer. Binnen een paar uur regelden ze via hun netwerk alle praktische dingen die nodig waren om drie kleine kinderen te kunnen opvangen en verzorgen. Bedjes, een box, voeding, kleertjes, luiers … Inmiddels zorgen ze nu acht maanden voor de drie kinderen. Wekelijks is er een ontmoeting met de vader en moeder van de kinderen. Terwijl Harold en Jennifer zorgdragen voor de kinderen wordt er onderwijl hard gewerkt om te zorgen de drie kinderen weer bij hun eigen ouders kunnen wonen. ‘Zij horen bij hun eigen familie. Wij zijn er voor ze en we kunnen ze een goede tijd, zorg en aandacht geven zo lang dat nodig is. Maar het mooiste is natuurlijk als ze weer thuis bij hun eigen ouders kunnen wonen’, vertelt Harold.

Vitaal blijven

Zorgen voor drie kleine kinderen terwijl hun eigen kinderen al groter en de oudsten al zelfstandig zijn, is best intensief. ‘Het is heus niet alleen maar rozengeur en maneschijn hoor. Het is heel hard werken met die kleintjes’, vertelt Jennifer. Bij de start is hen op het hart gedrukt, om vooral zorg te dragen voor hun eigen vitaliteit en gezonde balans als gezinshuisouder. Eens per maand gaan de kinderen logeren op ‘de boerderij’ bij andere gezinshuisouders. Dat weekend gebruiken Harold en Jennifer om even bij te tanken en tijd voor zichzelf en elkaar te hebben.

Het voelt als pensioen

Op de vraag wat de carrièreswitch voor Harold heeft betekend antwoordt hij ontroerd: ’Dat ik echt mijn steentje kan bijdragen. Dat ik iets van betekenis kan doen in de jeugdzorg. Dat we de kinderen, in misschien wel de verdrietigste periode van hun leven, een liefdevolle plek kunnen bieden en er met aandacht voor ze kunnen zijn zo lang het nodig is’. Het werk buitenshuis mist Harold helemaal niet. Hij vertelt: ’Ik ben sowieso geen carrièreman, ik ben net als Jennifer heel graag thuis.

Het is dan misschien mijn werk maar het voelt als pensioen’. Voor Jennifer is juist haar parttimebaan in het ziekenhuis een welkome afwisseling naast de dagelijkse zorg voor de kinderen.

Een gouden team

Er komt heel wat kijken bij het runnen van een gezinshuis, begeleidingscontacten, bijscholing en rapportages moeten op orde zijn. Samen met de gedragswetenschapper en ambulante hulpverlener  van Triade Vitree zorgen Harold en Jennifer dat ‘aan de achterkant’ alles loopt en netjes is geregeld volgens de voorschriften. ‘Daar merken de kinderen niets van hoor, voor hun zorgen we dat het hier een heel gewoon gezinsleven is’, vertelt Jennifer. ‘Het is heel fijn om samen te werken met Triade Vitree, ze zijn er voor ons en voor de kinderen, ze denken mee en we kunnen altijd een beroep op ze doen’, vertellen de gezinshuisouders. En het allerbelangrijkste … Harold en Jennifer zijn een gouden team, met ieder hun eigen gaven en talent en ze kunnen goed samenwerken met elkaar. Dat is de basis voor iedere nieuwe dag.